Soms denk ik dat het leven bestaat uit stukken die niet altijd mooi op elkaar passen.
Alsof je onderweg dingen verliest, mensen, zekerheden, stukken van jezelf en dan probeert om met wat overblijft iets nieuws te bouwen.
En dat is niet altijd stevig. Niet altijd zichtbaar voor de buitenwereld.
Maar het is er wel.
Iets meer dan twee jaar geleden kwam mijn leven op losse schroeven te staan.
Wat vertrouwd leek, viel weg.
Wat ik voelde, kon ik nauwelijks onder woorden brengen.
Het was alsof mijn hart het uitriep, maar niemand het hoorde.
Liefde die ik gaf, viel plots stil. En ik bleef achter met de echo van een leegte waar ik geen raad mee wist.
Sindsdien ben ik blijven zoeken. Naar rust, naar grond onder mijn voeten, naar mensen die zacht zijn voor mijn verhaal.
Maar het pad is hobbelig.
Soms raak ik weer even kwijt wat ik dacht te hebben gevonden.
Misschien omdat dat pad al veel langer hobbelig was.
Mijn fundamenten lagen nooit echt stevig.
Ik groeide op tussen volwassenen die zelf verdwaald waren.
Waar liefde soms vermomd was als chaos. Waar onveiligheid zich in kleine en grote dingen nestelde.
Het heeft sporen nagelaten. Niet altijd zichtbaar. Maar voelbaar, tot op vandaag.
Wat ik toen leerde — om me aan te passen, te overleven, te zwijgen, sterk te zijn — draagt zich mee in wie ik nu ben.
Soms helpt het me, soms weegt het.
En in tijden van verlies of twijfel duiken oude gevoelens weer op, alsof het verleden even op de voorgrond komt staan.
Alsof dat kleine meisje in mij nog altijd zoekt naar veiligheid.
Naar iemand die zegt: “Het is oké, je bent niet gek. Je hebt gewoon te veel alleen moeten dragen.”
Ik probeer open te blijven, ook al heeft dat me al vaak pijn gedaan.
In mensen. In verbinding. In het geloof dat iets of iemand me echt zou kunnen dragen.
Maar telkens wanneer ik dacht: “misschien nu wel,” leek het leven een andere kant op te draaien.
Alsof ik telkens een stapje achter kwam. Alsof ik iets miste wat anderen wél hadden.
Vriendschappen veranderden. Mensen die dichtbij stonden, kozen plots andere richtingen.
En wat dat met je doet, als je net op dat moment zelf op losse grond staat, kan je moeilijk uitleggen.
Het voelde als nog een laagje verlies, op iets dat al zwaar woog.
Er zijn momenten waarop mijn lichaam me inhaalt.
Waarin het verdriet en de spanning zich zo opstapelen dat ik bijna niet meer kan ademen.
Paniek die niet te verklaren valt, behalve door alles wat is geweest.
Mijn hoofd weet dat ik veilig ben, maar mijn lijf herinnert zich iets anders.
En toch — ondanks dat alles — werk ik elke dag aan mezelf.
Niet omdat ik moet, maar omdat ik ergens geloof dat het anders kan.
Dat mijn verhaal niet stopt bij wat mij is overkomen. Dat ik meer ben dan de breuken, de mislukkingen, de misverstanden.
Ik leer om mild te zijn voor de delen van mij die nog rouwen. Om niet alles meteen te begrijpen of op te lossen.
Maar het gewoon te laten zijn. Het verdriet, de twijfel, de boosheid, het verlangen.
Ik weet nu dat helen geen rechte lijn is.
Soms ga ik vooruit. Soms stil ik achteruit. En soms zit ik gewoon stil. En dat is ook goed.
Er zijn dagen waarop ik me afvraag of het ooit echt lichter zal worden.
Of er een moment komt waarop ik wakker word zonder die brok in mijn keel, zonder dat gevecht in mijn borst.
Maar dan denk ik aan hoe ver ik al ben gekomen.
Aan alles wat ik ben blijven voelen, ook toen het te veel werd.
Aan hoe ik, ondanks alles, ben blijven kiezen om mens te zijn.
Niet hard, niet afgevlakt, maar met open wonden die ik elke dag een beetje verzorg.
Soms met vallen en terugtrekken.
Soms met een lach, een wandeling, een gesprek dat me even doet geloven dat het allemaal goed komt.
Ik schrijf dit niet omdat ik nu weet hoe het moet.
Ik schrijf dit omdat ik geleerd heb dat het oké is om het níét te weten.
Dat er kracht zit in blijven proberen. In opnieuw beginnen. In durven voelen, zelfs als dat je uitput.
Mijn verhaal is geen eindpunt.
Het is een momentopname.
Een stukje van de weg waar ik nu ben.
En misschien ben jij ergens op je eigen pad, met je eigen breuken, je eigen stiltes, je eigen vragen.
Ik wil je uitnodigen om mild te zijn voor je eigen proces.
Om jezelf niet af te meten aan anderen die ‘verder’ lijken te staan.
Om te rouwen wat verloren is gegaan, ook als niemand anders dat verlies begrijpt.
En bovenal: om te blijven geloven dat jij ertoe doet.
Niet pas wanneer je ‘genezen’ bent, of als alles perfect op z’n plek valt,
maar precies nu — met alles wat je meedraagt en alles wat je probeert te worden.
Soms is het een grote stap om gewoon op te staan en adem te halen.
Soms is doorgaan al dapper genoeg.
Dus als je vandaag niks anders doet dan jezelf vastnemen, een traan toelaten of gewoon stil zijn met wat er leeft in jou — dan is dat meer dan voldoende.
Ik zie je.
In alles wat je voelt, in alles wat je bent, en in alles wat je nog niet durft te tonen.
Blijf zacht.
Blijf trouw aan jezelf.
Ook dat is liefde.
Reactie plaatsen
Reacties