Achter elke quote, elke tekst en elk project op deze website schuilt een verhaal. Mijn verhaal.
Niet omdat het perfect is, wel omdat het echt is.
Omdat ik geloof dat delen verbindt.
In deze rubriek neem ik je mee in mijn weg van overleven naar leven.
Van zoeken naar stilte, naar het durven luisteren. Van het gevoel ‘te veel’ te zijn, naar het weten: ik ben genoeg.
Misschien herken je stukjes van jezelf. Misschien vind je er moed, zachtheid of gewoon even ademruimte.
Wat je er ook in mag vinden: weet dat jij ertoe doet.
Sommige karaktertrekken in mij zijn niet zwart of wit. Ze zijn niet goed, maar ook niet fout.Ze zijn ontstaan. Niet omdat ik bewust voor hen koos, maar omdat mijn geest geen andere optie zag.Het zijn beschermingsmechanismen, overlevingsstrategieën.Patronen die mijn brein heeft ontwikkeld om het hoofd boven water te houden in situaties waar veiligheid ver te zoeken was.
Soms denk ik dat het leven bestaat uit stukken die niet altijd mooi op elkaar passen.Alsof je onderweg dingen verliest, mensen, zekerheden, stukken van jezelf en dan probeert om met wat overblijft iets nieuws te bouwen.En dat is niet altijd stevig. Niet altijd zichtbaar voor de buitenwereld. Maar het is er wel.
Ken je dat gevoel? Je ziet iets gebeuren dat niet klopt. Iemand doet iets wat echt niet door de beugel kan. Je hoort iets wat tegen alle logica of eerlijkheid ingaat. En omdat je een sterk rechtvaardigheidsgevoel hebt—omdat je niet zomaar wegkijkt—zeg je er iets van. Niet om iemand af te breken, niet om te zeuren, maar gewoon omdat het niet klopt.
Er is een moment geweest waarop ik me realiseerde dat ik voor sommige mensen 'te veel' was. Te luid, te gevoelig, te enthousiast, te uitgesproken. Misschien herken je dat gevoel ook wel – dat je aanwezigheid, je energie, of je emoties te intens lijken voor de mensen om je heen. En wat gebeurt er dan? Mensen beginnen zich terug te trekken. Ze laten je vallen, vaak zonder uitleg, en laten je achter met vragen die in je hoofd blijven rondspoken. Was ik te veel? Heb ik iets verkeerd gedaan?
Het idee dat dingen gemakkelijker worden na verloop van tijd is een veelgehoorde uitspraak, maar is dat echt zo? Is het echt dat de uitdagingen waar we mee geconfronteerd worden minder worden, of is het eerder dat we sterker worden, zodat we beter in staat zijn om met die uitdagingen om te gaan?
Het leven is een constante stroom van veranderingen, en vriendschappen vormen daar geen uitzondering op. Mensen komen en gaan, soms onverwacht, en dat kan pijnlijk zijn. Ik begrijp deze gevoelens maar al te goed, want ik heb ze zelf ook ervaren.
